{jcomments off}

July 30

Big Spring to Springerville – 533 miles by Hans

Vandaag gaan we een stukje opschieten. Texas is tot nu toe wel mooi maar ook niet echt spectaculair. We hebben door mooie heuvelachtige gebieden gereden en ook wel een aardige indruk gekregen van ranches. Soms groot. We hebben nog weinig cattle gezien. Waarschijnlijk staan die ergens ver weg te grazen of zitten we in het verkeerde gebied. We hadden gehoopt meer van het cowboy en cows gebeuren te zien. Oké, veel mannen dragen een hoed maar geen pistolen op de dijen meer. Er zijn nog wel sheriffs maar die rijden in een Dodge en niet meer op een paard. Misschien zijn we ook wel in de verkeerde streek. Texas is zo immens groot. In het zuiden zijn er erg mooie stranden aan de Golf van Mexico. En in het zuiden richting Mexico zijn meer historische  plaatsen te vinden. Er zijn ook wel natuurgebieden maar het ligt niet op de onze route richting The West.  Even omrijden kost dagen. Hoewel we ruim 5 weken vakantie hebben is de tijd beperkt. Van Oost naar West is een stukje.  Dus vandaag rijden. De geplande eindbestemming is Springerville, een klein plaatsje in Arizona. Vandaar willen we morgen naar Flagstaff en vervolgens naar de hoogtepunten van het Westen zoals de Grand Canyon.
We verlaten al snel het heuvelachtige landschap en komen in een uitgestrekt gebied met heel veel landbouw. Zo ver het oog reikt staat hetzelfde gewas, een lage plant. Geen idee wat het is. Je ziet ook overal mobiele sproei installaties. Is echt wel nodig. Overal in de velden zie je ja-knikkers. Hiermee wordt olie opgepompt uit grond. Soms zie je een enkele, soms hele groepen. Vreemd gezicht midden tusen de akkerbouw.

De wegen zijn mijlenlange rechte strepen door het landschap. Cruise Control aan en rijden maar.

Na enige uren bereiken we de grens van Texas met New Mexico. Het landschap veranderd meteen. Geen oneindige landbouwgronden meer maar grote dorren vlaktes met weinig begroeiing.

We komen door een aantal plaatsjes maar doe nodigen niet direct uit om even te stoppen op een nodige tankbeurt na. Vaak moet je snel remmen om het plaatsje al niet voorbij te zijn. Er staan maar een paar huizen, soms mooi, vaak bouwvallen. Een paar twijfelachtige winkels en restaurants die of er van buiten niet uitnodigend uitzien of al een tijdje verlaten zijn. Geen M. De binnenwegen zijn veel leuker om te rijden en geven een betere indruk van het land dan de Interstates maar er is dus ook een nadeel. Dus veel koekkies en chips. WE komen ook door Roswell. Bekend van de UFO's. Dat is aan het plaatsje te zien.

Na een paar uur verlaten we New Mexico en komen we in Arizona. De trek begint ernstige vormen aan te nemen. We stoppen even voor een natuurlijke pauze in een metropool bestaande uit een kruising met op de ene hoek een tankstation, een hoek met een verlaten bouwval, een hoek met niets en een hoek waar een gebouwtje staat. Bij nadere bestudering is daar een winkeltje in gehuisvest maar ook een restaurant. En het ziet er nog goed uit ook. We leeg. We besluiten toch om daar een hapje te gaan eten. We worden direct verwelkomd door een aardige dame. Ze wijst ons een tafel en vraagt wat we willen drinken. En ze geeft ons de menukaart. Ze vertelt daarbij dat al het vlees door hun zelf wordt geslacht en dus geen supermarktvlees is. Klinkt goed. Wilma en Bas nemen een ribeye, Hans een T-Bone, Loes ….., Daan …. En Daphne ….. . Ondertussen begint het helemaal vol te lopen. Opeens staat er naast onze tafel een wat oudere dame die Duits tegen ons begint te praten. Zij is van origine Duitse en is 30 jaar geleden naar de US verhuist. Haar man was een Amerikaanse militair in Duitsland. We waren dus nachbaren. Ze had ons dus Nederlands horen praten en komt de nachbaren begroeten. Een tafel naast ons ging een gezelschap oudere mensen zitten. Een van hun was de plaatselijke Father. Ze zijn enorm religieus in de US, zeker op het platte land. Je ziet onderweg ongelofelijk veel kerkjes. Soms wel 9 op een rij. Maar goed, we moesten ons dus wel een beetje gedragen. Het eten is uitstekend. En de bediening is top. Zodra we ook maar iets willen wordt het direct geregeld. Tot aan toiletpapier aan toe.

Het is ook gezellig maar we moeten toch ook weer op weg. Het is nog een klein uurtje rijden tot aan Springerville. We kunnen de campground even moeilijk vinden. Het gebeurt wel vaker dat de Tommen zeggen dat we er zijn en dat er niets is. Na een stukje verder rijden zien we de campground. Ondanks dat het al half 8 was, na zelfs 2 tijdszones gepasseerd te zijn, worden we hartelijk ontvangen door de eigenaren en vervolgens begeleid naar ons plekje. En dan begint het te regenen. Flink zelfs. Het gebruikelijke dagelijkse buitje. We kruipen lekker vroeg in onze bedjes.

Vorige Volgende